September 2005: Na een paar dagen Bergell gaan we 'bijkomen' op de 'Via Ferrata del Centenario CAO'. Deze staat als zware jongen te boek, 1025 hoogtemeters en 5,5 uur klimmen. Na anderhalf uur aanlopen, via de gesloten Rifugio Menaggio, toont de foto ons welkom....
Waarom zou een via ferrata gesloten zijn? Onderbroken? Beschadigd? Te gevaarlijk? Onderhoud? We besluiten dat het nu wel lekker rustig zal zijn en gaan de uitdaging aan.
De onderste 15 meter is de staalkabel verwijderd, dus via een boom en een van bandslinges gebouwde touwladder wurmen we ons omhoog. Daarna wordt het ander dan anders. De Italianen zijn trots dat 'ie helemaal van staalkabel is, geen trappetjes, geen stalen pennen; gewoon handen en voetenwerk op ruwe, witte kalksteen. We schatten meerdere passages op 5b, het klimt heerlijk.
Halverwege trekt de lucht dicht en klimmen we in witte wolken waar het zonnetjes vaag doorheen schijnt. Het levert prachtige beelden op en de stilte is heerlijk. Na een paar uurtjes zwoegen staan we op de top van de Monte Grona (1763m). Hier zou je het Comomeer, het meer van Lugano, de Monviso en de Piz Bernina moeten kunnen zien: wij moeten het doen met 10 meter zicht. Als we als toetje onze eigen schaduw zien op de wolken onder ons is dat een wel heel bijzondere beeld! Nooit hebben we begrepen waarom deze route dicht was, wij hebben er in ieder geval veel plezier aan beleefd!