Mei 2005: 's middags om 18.00 uur melden pa en ik ons bij het gidsenbureautje van Magmatrek. Gids Lorenzo deelt helmen uit en geeft aan te gaan sleuren; dat is de conditietest. Na een uur is de eerste stop, en als je het tot daar niet bijbeent, moet je terug. Pa en ik doorstaan de test met glans (van 't zweet?). Het begint te schemeren en met af en toe wat uitleg stampen we door naar de top. In 3 uurtjes van zeeniveau naar 700 meter, veel drinken, we horen gerommel, zien steeds vaker rookpluimen.
En dan opeens sta je op de kraterrand. Het schouwspel is adembenemend. De gids laat ons genieten.
In de grote krater zitten een stuk of 5 'minikraters', allemaal eindpunten van magmakanalen. Er komt rook uit en onregelmatig en met verschillende kracht spuugt de Stromboli er lava uit. Gloeiende steenregens tot wel 200m hoog. Het is inmiddels helemaal donker en onze groep van 20 man vergaapt zich aan het moois en de bijbehorende roffels. Ik kijk voor m'n gevoel in het diepst van onze aarde. Letterlijk geweldig!
Afdalen doen we over de andere kant van de vulkaan: stofkappen op, skiënd door vulcanisch zand, koplamp, neus, longen, oren, alles slaat dicht. Ook pa's bril (zweet en stof), dus die gris ik van z'n gezicht en prop ik in m'n broekzak. Nu moeten we even niet de groep kwijtraken. Na een klein uur hoog tempo zijn we, helemaal doorweekt van zweet en tot in onze poriën gevuld met vulkanisch zand en stof, terug in het dorp. 23.30 uur, nog beduusd zijgen we neer op een terras, zwarte gezichten, uitzicht op zee, eten bestellen, een eerste liter bier verdampte nog nooit zo snel.