Juli 2011. Revange op de Ortler. Tot WO I de hoogste berg van Oostenrijk, nu een Italiaanse berg die oprijst aan de voet van de ook wel imposante Stelviopas.
In 2009 mislukte mijn eerste poging om deze "König der Alpen" te beklimmen. De voorbereidingen waren matig, m'n conditie pet. Jammer, stom ook want met een petconditie hoor je niet op zo'n reus thuis. Tochtmaat Bram was teleurgesteld en boos, terecht natuurlijk. En toen hij dit voorjaar belde of ik zin had in een revanche, was de knoop snel doorgehakt.
Ik heb ruim twee maanden geen druppel alcohol op en ben gestopt met suiker in m'n koffie. De broekriem is letterlijk aangehaald en ik heb lekker getraind in klimhal en sportcentrum. De motivatie was, ook bij Bram, top!
Uitgangspunt was de camping in Trafoi. Vandaar gingen we zondag naar Sulda en daar met de skilift naar Langenstein (2350m). Na een uurtje wandelen ben je dan bij de Tabarettahütte (2550m). Op het terras eten we beste Hirtenmakaroni.
We willen via de Tabaretta klettersteig naar de Payerhütte; het uitgangspunt van de Ortler-klim. Op het terras treffen we enkele mensen die 'm net gedaan hebben, ze hebben amper bagage bij zich en hebben op relatief lichte schoenen geklommen. Wij gaan op D-schoenen en met een hele gletscheruitrusting op onze rug. Op Youtube hebben we gezien dat een local 'm in een uur doet en wij rekenen gemakshalve op het dubbele. We redden 'm niet. Hij is retezwaar en na anderhalf uur ploeteren, vallen, opstaan en verder ploeteren geven we hem op. We hebben pas 200 hoogtemeters gedaan en dat was grotendeels verticaal op gladde rots, pakweg 5c/6a denk ik zo. Het is een kwestie van de staalkabel pakken en je optrekken, een bandslingetje geeft de broodnodige rust op de standplaatsjes die we om de paar meter maken. Wat valpartijen en bloedspatten verder geven we op. Gelukkig hebben we touw bij ons; abseilen en terug naar de hut, shit. Onderweg zien we een ijslawine met een donderend geraas uit de Ortler Nordwand komen. Mooi om te zien maar even later horen we dat er de nacht ervoor ook al een ijslawine was en dat daarin 2 Oostenrijkse klimmers zijn omgekomen, pfffff. Het betere nieuws is dat er eigenlijk 3,5 uur staat voor de Klettersteig en dat het de zwaarste is van Europa. Er worden wekelijks klimmers uitgehaald met een reddingshelikopter. We schamen ons weinig en lopen dan maar via het rollatorpad naar de Payerhütte (3029m).
Maandag, 4.30u op, ontbijtje en 5.30u op pad. Meteen in het touw en over een rotspaadje met soms een sneeuwveldje naar de klimrotsen. File. Er gaan 3 gidsen met in totaal zo'n 10 gasten voor ons uit. Geeft niet, het is relaxed en we kunnen zo goed zien hoe de route loopt. Een zonnetje en een Ortler die spierwit voor ons oprijst maken veel goed. Na een dik uur klauteren komen we bij de gletscher. Joepie, m'n nieuwe Grivel snelbind stijgijzers met anti-stolplaten uitproberen; binnen een minuut uit de rugzak gehaald en aangeklikt, lekker.
In 2009 zat er op pakweg 3200m een ijswandje van een meter of 30 in de route. Dat was september en nu is het juli. We kunnen amper zien of inschatten waar dat wandje is geweest en kunnen nu over prachtige sneeuw en zonder problemen de klim maken. De route is dankzij de gidsen goed te vinden en het pad is soms steil maar goed te doen. Om 10.00u zijn we op de top. YES!
Samen met een maffe Oostenrijkse Belg met z'n Italiaanse vriendin dalen we af. Wegens zompig geworden sneeuw moeten we op de terugweg een stukje van 20 meter 60 graden ijs afklimmen. Leuk werk, 2 pickels, de nieuwe stijgijzers, een beste conditie, eitje :)
Na een klim van 4,5 uur doen we wonderbaarlijk 5,5 uur over de terugweg. Diverse sneeuwbruggen zien er met de stijgende temperatuur vervaarlijk uit en gevieren rotsklimmen en abseilen is wat trager. Voorzichtig maken we de tour af en aangekomen bij de hut vieren we met onze spontane tochtgenoten de overwinning met heeeerlijke Hefenweizen. Ortler: Hebbes!