September 2007. Vanuit camping Gran Paradiso (1807m) zijn we gisteren naar de Rifugio Chabod (2750m) gelopen. Het is één van de vier private hutten rond de Gran Paradiso en het is er beregezellig. Het eten is hier prima en het personeel, lachende meiden en twee hard werkende sherpa's, maken met iedereen een praatje en gein.
De volgende ochtend om 5.30u vertrekken we en pakken, 't is nog helemaal donker, direct de verkeerde route. Een uur later dan gepland zijn we bij de gletscher. Over het krakende ijs van de volledig uitgeaperde Ghiacciao di Laveciau lopen we om de Gran Paradiso naar z'n zuidflank, een weidse witte sneeuwkom. Bovenaan de sneeuwkom staat een rijtje rotstorens. We beklimmen eerst de hoogste, de Madonna-top. Wat rotsklauterwerk, met gierende wind die loodrecht vanaf de noordwand komt aanvliegen, en we staan bij het witte Madonnabeald op deze top. In de verte zien we een andere top, Il Roc, 4026m, en we besluiten 'm erbij te pakken. Klein stukje afdalen, onder de randspleet door en dan stijl omhoog door de sneeuw. Bovenop hangt een klok. We bellen allemaal luid als we boven zijn; de wind blaast het geluid weg en niemand komt ijs bestellen.
De terugweg is 2300m afdalen. We passeren tientallen bevroren watervallen, het is duidelijk erg koud geweest de afgelopen dagen. Halverwege doen we de grote Rifugio Vitorio Emanuelle II (2732m) aan. In de stralende zon op het terras gaat een biertje er prima in en realiseren we ons dat er een erg mooie top bijgeschreven kan worden op ons lijstje. Klimweek 2007: Geslaagd!