Juli 2015. Het moest er dan toch eindelijk van komen: de Matterhorn. Die markante klassieker boven Zermatt. Precies 150 jaar geleden als laatste hoge Alpentop voor het eerst beklommen. Wij kiezen natuurlijk voor de Cresta del Leone ofwel de Liongrat, aan de Italiaanse (zuidwest) zijde van de reus. Daar heet 'ie Monte Cervino, net als onze 'huisberg' in Bergschenhoek.

Team

Ik klim al jaren met Bram. We vierden vele succes samen, meestal trots, soms bang, soms ook teleurgesteld. Na twee halve pogingen, besloten we er nog één keer voor te gaan: de Matterhorn. We vroegen mijn sportklimmaatjes Dennis en Marianne mee. Het werd een mooi team en Dennis en Marianne waren retegoed en sterk!

Zondag, dag 0

We rijden door de nacht naar camping Glair, in Valtournenche, op pakweg 1.328m hoogte. Tentjes opzetten, beetje luieren en eten, en 's middags een via ferrata rond de 1.600m om wat aan de hoogte te wennen.

Maandag, dag 1

We lopen vanuit Cervinia naar de Rifugio Duca degli Abruzzi, 2.845m. Luxe hut, goed voer, zowaar een eigen douche op de kamer en dekbedden. Marianne wordt verliefd op het koffiezetapparaat.

Dinsdag, dag 2

We gaan gelijk door. Op naar het Bivacco Luigi Carrel, 3.830m en vernoemd naar de eerstbeklimmer aan deze Italiaanse zijde. Hij was er een uurtje na Edward Whymper, de Engelse eerstbeklimmer die over de Zwitserse Hörnligrat kwam, en won.

Op dag 2 al naar deze hoogte is best opportunistisch maar het is nu eenmaal mooi weer en we zijn gretig. Wandelen wordt rotsklauteren, soms een sneeuwveldje, soms wat steiler. We binden in, Bram met Dennis, ik met Marianne. Vanaf de Col du Lion (3.581m) zien we steil boven ons de onderkant van het bivak dat met stalen binten op de scherpe zuidwestgraad is geplakt. Nog 250 hoogtemeters te gaan. Halverwege de middag zijn we er, we hebben er iets langer over gedaan dan 'volgens het boekje'. Matrassen en dekens confisqueren, beetje bijkomen, weerberichten zoeken en genieten van het weergaloze uitzicht. Ook leuk, voor Bram en mij nieuw, voor Dennis en Marianne appeltje-eitje: sneeuw scheppen en smelten om je droogvoer (be)hapbaar te maken. Duurt eeuwen voordat water op die hoogte kookt maar dan heb je ook nix wat...

De diverse sites en apps voorspellen windkracht 9 a 10 en onweer voor de nacht. We besluiten om 06.00u op te staan om te kijken hoe het weer dan is. Ikzelf ben tamelijk moedeloos. Voel me niet zo sterk en deed eigenlijk al te lang over de klim naar het bivak. Ik pieker. Zeg nog even dat ik niet de belemmerende factor wil zijn voor anderen. We gaan voor samen-uit samen-thuis en ik heb mezelf maar op te peppen en 'we zien het morgen wel'. Om 21.00u gaan we onder de wol.

Woensdag, dag 3

De volgende ochtend om 06.00u slapen we nog niet eens. De storm buldert rond de hut en de stalen winterdeur staat op 3 meter van mijn hoofd tegen de buitenmuur te klapperen. Een groepje Fransozen, wat Tsjechen en Duitsers wagen de gok. Wij niet, we pakken een dag rust. Volgens de voorspellingen is er superweer in aantocht.

Het poephok dan. Het is geen wc want de 'w' staat voor water en dat is er hier niet. Net zo min als electra. Het donkere poephok dus, 'hangt' aan de westkant van de hut, echt volop in de wind. Door een rond gat in de vloer, pakweg 30cm in diameter, kijk je zover je kunt loodrecht naar beneden. De wind blaast er keihard doorheen en daardoor staat er rond het gat een opgewaaid sneeuwmuurtje van een meter hoog. Binnen ja! Een beetje drol is net zwaar genoeg om de tegenwind te trotseren, pis niet. Uitwijken dan maar naar de reling aan de zuidzijde. En opschieten, anders vriest 'ie eraf! Gedurende de dag komen vrijwel alle klimmers onverrichterzake terug. Te veel wind, te gevaarlijk. 's Avonds laat, als wij proberen te slapen, komen de laatsten binnen, door hagel, donder en bliksem.

Donderdag, dag 4

06.00u op, het is kraakhelder, dit wordt onze dag! Na wat vaag brinta achtig goedje ('expedition food') in lauw smeltwater te hebben weggewerkt gaan we om 07.00u de strijd aan. Mijn twijfels van een dag eerder, toen op zich sterker ogende klimmers het niet haalden, is omgeslagen in vertrouwen. De rustdag heeft goed gedaan. We klimmen met dezelfde koppels als eergisteren en de afspraak is dat we om 14.00u omkeren, hoe ver we ook zijn. Na een kwartier moet ik al poepen, nooit eerder gehad tijdens een beklimming. Wegens de nog steeds stormachtige wind heb ik van alles dubbel aan, lekker makkelijk als je op je hurken moet... Afijn, het scheelt een kilo en dat lucht lekker op. Marianne moet maar liefst twee keer piesen en dat maakt dat Bram en Dennis een voorsprongetje pakken.

Na 5 uur derdegraads klimwerk zijn we op de Pic Tyndall (4.241m), een messcherpe sneeuwgraad die dankzij de wind een balanceerkunstje wordt. Een uur later staan we onderaan de laatste wand; 14.00u nadert en er zijn nog 250 hoogtemeters te gaan. Marianne en ik kijken elkaar aan. We gaan de top voor 14.00u niet halen. Ik ben al best wel bekaf en ik zeg, tot mijn eigen verbazing, dat ik al best wel tevreden kan zijn met dat ik het in ieder geval geprobeerd heb. Dennis en Bram zijn al halverwege en hangen in een verticaal stuk. Radiocontact lukt nu even niet en we kunnen dus niet afstemmen over al dan niet doorgaan. We peppen elkaar op, we hebben hier niet voor niks zo naar toe geleefd en zo'n kans krijgen we nooit meer. Monte Cervino is binnen bereik, we besluiten gas te geven. 14.30u, vlak achter Dennis en Bram, is het TOP!

We joelen en we schreeuwen het uit. Wat een bijzondere ervaring is deze top zeg. Je kijkt van hier bijna verticaal op Zermatt (CH) en Cervinia (I). Hooguit een vierkante meter top, lekker alleen (verrassend rustig), kraakheldere lucht tot zover je maar kunt kijken, even een selfie maken en dan weer terug. Wetende dat dat lastiger is dan omhoog en langer zal duren. Weer over de Pic Tyndall en dus 3 vierduizenders op een dag :). Om 23.00u zijn we veilig terug in het bivak. Ik ben kapot, maar zooooo voldaan en trots. We did it!

Vrijdag, dag 5

Terug naar de Rifigio Duca degli Abruzzi. Onderaan een stijle passage liggen bloedvlekken, antieke stijgijzers, een gebroken brilletje. Hier is iets goed mis gegaan, misschien een ouwe baas die het vanwege het 150 jarig jubileum van de eerstbeklimming nog eens wilde doen? Rillingen.... Wij brengen het er goed af, dollen door de sneeuw richting hut, laten het bier goed smaken. Nog een paar uur naar de auto lopen en dan terug naar de tentjes, heerlijk!

Just in time...

Een dikke week later eist de warme zomer zijn eerste tol. Permafrost ontdooit en een mega steenlawine vaagt de Italiaanse route, onze route, volledig weg. Een twintigtal klimmers ingesloten boven de lawine maar gelukkig verder geen nare gevolgen. 

The movie

Marianne maakte een mooie film over ons avontuur. Zien? Klik!

Vertical life

Marianne en Dennis waren echt top om mee te klimmen, daar waren Bram en ik best trots op. Meer weten over deze sterke en mooie mensen? www.verticallife.nl.