2007 - Monte Rosa
Bikkelweek 2007, richting Monte Rosa. Het wordt spannend. Ik heb in juni dit jaar een hernia-operatie ondergaan en kon na afloop nog geen kop koffie optillen. Na drie maanden dagelijks oefenen en wandelen heb ik mijn teammaatjes verteld dat ik het probeer, maar niet kan beloven dat het gaat lukken. Ik prak me in de Volvo, aka dieplaaier, van Bram en we gaan ervoor!
- Hoogte: 4061 m
September 2007. Vanuit camping Gran Paradiso (1807m) zijn we gisteren naar de Rifugio Chabod (2750m) gelopen. Het is één van de vier private hutten rond de Gran Paradiso en het is er beregezellig. Het eten is hier prima en het personeel, lachende meiden en twee hard werkende sherpa's, maken met iedereen een praatje en gein.
De volgende ochtend om 5.30u vertrekken we en pakken, 't is nog helemaal donker, direct de verkeerde route. Een uur later dan gepland zijn we bij de gletscher. Over het krakende ijs van de volledig uitgeaperde Ghiacciao di Laveciau lopen we om de Gran Paradiso naar z'n zuidflank, een weidse witte sneeuwkom. Bovenaan de sneeuwkom staat een rijtje rotstorens. We beklimmen eerst de hoogste, de Madonna-top. Wat rotsklauterwerk, met gierende wind die loodrecht vanaf de noordwand komt aanvliegen, en we staan bij het witte Madonnabeald op deze top. In de verte zien we een andere top, Il Roc, 4026m, en we besluiten 'm erbij te pakken. Klein stukje afdalen, onder de randspleet door en dan stijl omhoog door de sneeuw. Bovenop hangt een klok. We bellen allemaal luid als we boven zijn; de wind blaast het geluid weg en niemand komt ijs bestellen.
De terugweg is 2300m afdalen. We passeren tientallen bevroren watervallen, het is duidelijk erg koud geweest de afgelopen dagen. Halverwege doen we de grote Rifugio Vitorio Emanuelle II (2732m) aan. In de stralende zon op het terras gaat een biertje er prima in en realiseren we ons dat er een erg mooie top bijgeschreven kan worden op ons lijstje. Klimweek 2007: Geslaagd!
- Hoogte: 4552 m
September 2007: Het is pas de 2e dag van onze jaarlijkse klimweek, we zitten in de Rifugio Mantova (3498m) in de Italiaanse provincie Aosta, Valle di Gressoney. Overmorgen komt er slecht weer aan en we besluiten morgen reeds voor de hoofdprijs te gaan: de Punta Gnifetti, onderdeel van het Monte Rosa massief, en misschien meer.
Half vijf op, vijf uur buiten. Lampjes aan 5 minuten lopen naar de gletscher, alwaar de stijgijzers ondergaan. We stijgen snel en als dan de zon opkomt weten we al dat het prachtig wordt, in ieder geval qua uitzicht. Noord Italië is helemaal bewolkt, maar daar zitten wij lekker helemaal boven!
Op de Punta Gnifetti staat Europa's hoogste berghut, de Rifugio Regina Margerita. Het is een stormvast gebouwtje, omgeven door een balustrade, op z'n plek gehouden met spankabels. De wind giert eromheen en we gaan binnen lekker aan de minestrone.
We dalen weer af naar de Rifugio Mantova, waar 's nachts de storm verder aanzwelt. De luiken klapperen; zelfs Pieter-Jan slaapt met de ramen dicht. Niemand waagt het nog naar de 20 meter van de hut liggende toilet te gaan. De volgende ochtend starten we met een windkracht 10 de afdaling, het is ijs- en ijskoud, prachtig! Na duizend meter dalen is het windstil en lopen we tussen de steenbokken. De 'hit-and-run' aanpak van Pieter-Jan heeft een stormachtig hoogterecord opgeleverd.