2005-2

• Hoogte: 1763 m

September 2005: Na een paar dagen Bergell gaan we 'bijkomen' op de 'Via Ferrata del Centenario CAO'. Deze staat als zware jongen te boek, 1025 hoogtemeters en 5,5 uur klimmen. Na anderhalf uur aanlopen, via de gesloten Rifugio Menaggio, toont de foto ons welkom....

Waarom zou een via ferrata gesloten zijn? Onderbroken? Beschadigd? Te gevaarlijk? Onderhoud? We besluiten dat het nu wel lekker rustig zal zijn en gaan de uitdaging aan.

De onderste 15 meter is de staalkabel verwijderd, dus via een boom en een van bandslinges gebouwde touwladder wurmen we ons omhoog. Daarna wordt het ander dan anders. De Italianen zijn trots dat 'ie helemaal van staalkabel is, geen trappetjes, geen stalen pennen; gewoon handen en voetenwerk op ruwe, witte kalksteen. We schatten meerdere passages op 5b, het klimt heerlijk.

Halverwege trekt de lucht dicht en klimmen we in witte wolken waar het zonnetjes vaag doorheen schijnt. Het levert prachtige beelden op en de stilte is heerlijk. Na een paar uurtjes zwoegen staan we op de top van de Monte Grona (1763m). Hier zou je het Comomeer, het meer van Lugano, de Monviso en de Piz Bernina moeten kunnen zien: wij moeten het doen met 10 meter zicht. Als we als toetje onze eigen schaduw zien op de wolken onder ons is dat een wel heel bijzondere beeld! Nooit hebben we begrepen waarom deze route dicht was, wij hebben er in ieder geval veel plezier aan beleefd!

• Hoogte: 3308 m

September 2005: We hebben een dagje ingelopen en sportgeklommen rond de camping in Acquafraggia alla Cascate en zijn nu aangeland in Il Rifugio Luigi Gianetti (2534m). Gianetti was de eerstbeklimmer van ons doel: de Piz Badile.

Na wat aanloopwerk via een enorme puinbak vol granietblokken komen we onderaan de rotsen en binden we in. Pieter-Jan leidt en al gauw komt het zonnetje en wordt het heerlijk en gevarieerd klauterwerk. Het is regelmatig zoeken of we de graat linksom of rechtsom moeten doen, of juist erbovenop. Het is continu rotsklimwerk rond niveau 5b. Zonder veel problemen vorderen we en vlak voor de top kijken we opeens over de rand de diepte van de klassieke Noordwand in. Hoogtevrees is hier ongewenst. De top bestaat uit een massief gespleten stuk graniet, Johan is al boven, Pieter-Jan komt aan. We overzien de hele graat van de Bergell-kam en lunchen.

De afdaling is spannend: het is een stuk of tien touwlengtes abseilen. Loodrecht en dus forse kans op steenslag; ondanks onze helmen is voorzichtigheid geboden. De verschillende fixseilen vertrouwen we niet, rafelig, bekneld tussen rotsen, met vele bandschlinges. Nee, we doen alles op eigen materiaal en offeren ter versteviging van de abseilpunten een paar bandslinges op.

Na zeker 2 uur geconcentreerd afdalen, zijn we terug in de puinbak. We besluiten door te lopen naar de auto, waardoor het al met al een lange dag wordt. Deze eindigt op een camping bij het meer van Lugano, en in een restaurant dat we helemaal leegeten en -drinken. Italië is fantastisch.