2005-1

• Hoogte: 3348 m

Juni 2005: na 2 dagen op Etna Nord (Rifugio Ragabo, 1450m) zijn pa en ik nu op het zeer toeristische Etna Sud. We gaan in een internationaal gezelschap onder leiding van vulkaangids Marco naar de top! Met de kabelbaan naar 2470m, met vrachtwagens naar Torre del Filosofo (2893m), een volledig onder lava verdwenen berghotel. Te voet naar de hoogste kraterrand van, zoals de Sicilianen 'm noemen, 'Mongibello'. Die 450 hoogtemeters vallen sommige groepsgenoten niet mee. Enkelen hadden niet op de kou en striemende wind gerekend. Soms sneeuwveldjes tussen de immense onbegroeide lavavelden. Imposant omvangrijk hier.

We kunnen alleen naar de noord-west krater, bij de oostelijke is vanochtend een aardbevinkje geweest en honderd meter kraterrand in de diepte verdwenen. Heel geruststellend.

Steeds meer zwavelpluimpjes aan de oppervlakte, geel en oranje zand en stof, rotte eierenlucht en bijna kokhalzende reisgenoten. We lopen op 2 jaar oude lava, en die is op 10cm diepte nog 100 graden! Op de kraterrand giert de wind en blaast alle waterdamp in de hoofdkrater gelukkig oostwaarts, van ons af.

Op de terugweg hebben we prachtig zicht op steeds weer een andere 'bottoniera', ofwel knopenrij. Dat zijn kraters die op een laterale scheur boven elkaar zijn ontstaan. Heel fraai, alles, werkelijk alles is hier gitzwart.

• Hoogte: 926 m

Mei 2005: 's middags om 18.00 uur melden pa en ik ons bij het gidsenbureautje van Magmatrek. Gids Lorenzo deelt helmen uit en geeft aan te gaan sleuren; dat is de conditietest. Na een uur is de eerste stop, en als je het tot daar niet bijbeent, moet je terug. Pa en ik doorstaan de test met glans (van 't zweet?). Het begint te schemeren en met af en toe wat uitleg stampen we door naar de top. In 3 uurtjes van zeeniveau naar 700 meter, veel drinken, we horen gerommel, zien steeds vaker rookpluimen.

En dan opeens sta je op de kraterrand. Het schouwspel is adembenemend. De gids laat ons genieten.

In de grote krater zitten een stuk of 5 'minikraters', allemaal eindpunten van magmakanalen. Er komt rook uit en onregelmatig en met verschillende kracht spuugt de Stromboli er lava uit. Gloeiende steenregens tot wel 200m hoog. Het is inmiddels helemaal donker en onze groep van 20 man vergaapt zich aan het moois en de bijbehorende roffels. Ik kijk voor m'n gevoel in het diepst van onze aarde. Letterlijk geweldig!

Afdalen doen we over de andere kant van de vulkaan: stofkappen op, skiënd door vulcanisch zand, koplamp, neus, longen, oren, alles slaat dicht. Ook pa's bril (zweet en stof), dus die gris ik van z'n gezicht en prop ik in m'n broekzak. Nu moeten we even niet de groep kwijtraken. Na een klein uur hoog tempo zijn we, helemaal doorweekt van zweet en tot in onze poriën gevuld met vulkanisch zand en stof, terug in het dorp. 23.30 uur, nog beduusd zijgen we neer op een terras, zwarte gezichten, uitzicht op zee, eten bestellen, een eerste liter bier verdampte nog nooit zo snel.