2004

• Hoogte: 2942 m

September 2004: Eén van de zwaarste klettersteigroutes van Zwitserland, in de boeken geclassificeerd als 'de buitencategorie'; 1200 hoogtemeters en 8 uur klimmen.

Vanaf onze camping in Leukerbad (1400m) lopen we naar het Talstation van de kabelbaan naar de Gemmipass. Met de kabelbaan boven aangekomen (2350m) dalen we westwaarts ruim 300m af naar het startpunt van de klettersteig (2030m). Het eerste stuk is nog enigzins horizontaal, veel stalen pennen in de bergwand met soms wat laddertjes. Na korte tijd arriveren we op 'Obere Gemsfreiheit', een rustplaatsje waar een eenvoudige variant voor watjes afsplitst. Laatste plasje, wat repen en wat drinken, het echte werk begint.

Vanaf dat punt is het lauter verticaal geplakt tegen de bergwand. Soms wat keren, een leuke doorsteek naar de andere kant van de berg via een koude, donkere grot, en ladders, eindeloos veel ladders. Op de foto kijkt Pieter-Jan door het gat in een tussenplateautje naar de volgers Johan en Arie. Ladders, ladders, ladders, bij de laatste paar krijg ik bij iedere sport die ik loslaat kramp in m'n bovenarmen. De top van de Daubenhorn is een formaliteit, evenals de afdaling via de Daubensee en de Gemmipass. De 'Leukerbadner': wat een geweldig bouwwerk zeg!

• Hoogte: 4049 m

September 2004: Het stormde de hele nacht rond de Rifugio Marco e Rosa (3597m), ik heb geen oog dicht gedaan. Het is de hoogte, de gebruikelijke koppijn die ik daarvan krijg, de zenuwen, en de herrie van storm en snurkende medebewoners. 's Ochtends vroeg wat koffie en oud brood, stijgijzers onder, met minimale bagage en amper zicht op pad. Toch wel weer lekker.

Dankzij de vers gevallen sneeuw en de wind zijn er geen sporen, maar de route is goed te vinden. Halverwege moeten we een touwlengte rotsklimmen. Een gids praat en sleurt een vrouw naar boven. Inhalen is hier 'not done' en we zitten een half uur te vernikkelen onderaan de passage. Na het oponthoud bereiken we door gemengd terrein, met een leuk, verijsd couloir (zie foto) maar zonder veel problemen 'La Spedla' (4020m), een voortop die volgens mij nog net in Italië ligt.

Dan door naar de Zwitserse hoofdtop. Die gaat over de Spallagrat, een messcherpe sneeuwgraat met aan beide zijden stijl aflopende sneeuwhellingen. Met dank aan de striemende wind doe ik het met knikkende knieën; vallen doe je hier maar één keer. Dan zijn we toch vlot op de top. Weinig zicht, maar toch een heuse klassieker; de enige 4000er van de oostelijke Alpen.

De terugweg, over diezelfde Spallagrat, is een eitje. Al vroeg in de middag vieren we de zege met bier, gevolgd door het absoluut goede voer in deze hut!

• Hoogte: 3905 m

September 2004: Gisteren zijn we van de camping in Pontresina vertrokken en hebben we ingelopen naar het Berghaus Diavolezza (2973m). 's Middags verkennen we nog even het stuk dat morgenochtend in het donker gedaan moet worden. 's Avonds maken we de kosten van de 'hut' goed: 5 gangen warm buffet, we eten ons helemaal rond.

De volgende ochtend staat om 03.30 uur een prima ontbijtje klaar. Om 04.00u vertrekken we. Eerst afdalen naar de Morteratsch Gletscher, stijgijzers onder, aan het touw, nog donker, lampjes aan, en dan heerlijk in het maanlicht genieten van het krakende ijs onder je stijgijzers.

Na 2 uur zigzaggen door heel ruim terrein met grote gapende spleten de graat naar de Piz Palu (zie foto). Die is prachtig, scherp, steil en zwaar. Om 10.30u bereiken we de top en opeens kijken we uit over half noord Italië, de ijskoude wind trekt aan. Wat lunchen en afdalen aan de andere kant, het begint te sneeuwen. Dan over het Bellavistaplateau doorsteken richting Rifugio Marco e Rosa (3597m). Alle sporen zijn inmiddels dichtgesneeuwd, het stormt en het zicht is gereduceerd tot een meter of 10, hooguit. Met GPS positie bepaald en route gekozen, om 19.00u doodmoe aangekomen bij de hut.

Een lange, mooie dag, met een prachtige overschrijding, eindigt in Italië met een vrolijke waard, die ons begroet met: 'Pasta o Minestrone?'